no.1003

Het dagelijkse project happy-mini-mail zal niet meer precies zo doorgaan als het begonnen is, misschien dat ik hier wel af en toe een mini maak en plaats. En er zijn ook nieuwe ideeen en plannen maar hoe en wat weet ik nog niet precies. Dat zal ik zeker laten weten als het zover is.

De reden dat de mini's gestopt zijn is Raf, met hem heb ik ook de meeste mini's ontdekt.Het heeft eventjes geduurd voordat ik hier kan vertellen dat Raf is vertrokken naar de andere kant. Op 6 november 2013 blies hij zijn laatste adem uit. Ik ben zo dankbaar dat Raf mijn hond wilde zijn. Hij heeft mij zoveel over mezelf en het leven geleerd.

Ik herinner me nog precies hou hij als kleine pup mij uitkoos als zijn 'vrouwtje' Die blik, die ogen, ik ken maar weinig honden die je zo menselijk aan konden kijken. Volgens de 'hondenregels' mag een hond je nooit direct aankijken, dat is dominant gedrag, maar daar trok Raf zich gelukkig weinig van aan, net als ik.

Vanaf dat we wisten dat Raf ziek was op 19 juli tot aan zijn laatste moment hebben we samen zoveel moois nog meegemaakt. Letterlijk door met een camper langs de stranden van Normandie te reizen, iedere dag een ander plekje om de zee in te rennen, wat een blije hond kreeg je dan te zien.En ook omdat ik opeens precies wist wat ik wel en niet belangrijk vond, en dat het zo fijn is om zoveel samen buiten te zijn.

Raf was altijd al intuitief maar vanaf dat moment leek het wel of hij gedachten kon lezen, net als de plaatjes die hij me stuurde om iets te vertellen. Als ik nog van alles moest doen maar eigenlijk liever even in het zonnetje een kop koffie dronk, bleef hij gewoon radicaal stilstaan voor een terras. Geen stap verder totdat we daar gezellig even simpelweg van het leven genoten.

Samen werd onze wereld, jouw laatste maanden, even heel klein en besloten en daarmee juist oneindig groot. Omdat alleen dat wat er echt toe doet nog overblijft. Pure verbinding, het gevoel van één met alles te zijn, zonder dat daar bevestiging van buitenaf voor nodig is.

En dat beloof ik je Raf, zal ik zoveel mogelijk in ere proberen te houden, dat en dat ik met een immens grote glimlach aan je terugdenk.

'So Long Raffie'

acrylic on canvas 5x5cm 2x2"inch

This daily project will not continue in exactly the same way it did, 

maybe I'll place a miniature here occasionally. And ofcourse there are new ideas and plans but they are still rough around the edges. I will definitely let you know when the time has come to make a fresh start.

The reason that the mini's have stopped is Raf, with him I discovered most of the mini-moments. It took me some time to tell you Raffie's gone off to the other side. On the 6th of November he took his last breath in and went away. I'm so gratefull that Raf wanted to be my dog. He has taught me so much about myself and about life in general.

I remember it, as if it were yesterday, this little puppy that walked up to me. Those eyes, that look, with such humanlike eyes. According to the proper 'dog rules ' a dog should never look directly at you, thats dominant behavior, but luckily Raf could'nt care less, just like me.

From the moment we knew that Raf was ill on July 19 until his last moment we have experienced so much joy together. Literally because we traveled with a campervan along the beaches of Normandy. Every day another beach to run into the sea.Oh what a happy dog we got to see. But also because I suddenly knew exactly what was important to me and what is'nt, and that it is so great to be so much together, outside.

Raf always has been an intuitive character, but from that moment it seemed as if he could read minds and speak, by the images he sent me to tell something. Or if I was busy with 'must-do's' but rather enjoyed the sun on a terrace, he firmly stood ground. No step further, until I gave in and we enjoyed the simple things of life for a moment.

Our world together, in his last few months, became very small and private and thus actually infinite. Because only what really matters remains. Pure connectedness, the feeling of being one with all, without the need for confirmation of the outside world.

And that's what I want to promise you Raf, that I will keep on trying to live my life in that simple way, as much as possible. To honour you, me and life itself.

And ofcourse although I miss you terribly,I will be thinking of you with an immense inner smile.